Według wierzeń ogromnie rozpowszechnionych w Europie i gdzie indziej piorun bije w złe duchy i w ten sposób je niszczy. Do złych mocy, zabijanych przez grom, należą m. i. demony, powstałe z dusz poronionych płodów, niemowląt zabitych niechcący lub umyślnie przez matkę, dzieci zmarłych bez chrztu itp. (cf. KLS II, 1, 681 i n.). Jak widać z mapy, demony takie — w południowej Polsce nazywane zwykle latawcami — wysunęły się na znacznym obszarze tego kraju na samo czoło istot, gromionyeh przez pioruny; według bowiem tamtejszych przesądów grom właśnie te istoty zabija. Zwykle opowiada się przy tym, iż ukazują się one w postaci ptaków (cf. mapę: »Ptak- dusza«). Typowy więc obraz południowo-polski jest taki: podczas burzy zjawiają się czarne lub bure ptaki, latające z piskiem czy kwileniem, a za nimi gonią piorunowe strzały. Biją zresztą gromy także w miejsca, gdzie leży ciało poronionego płodu lub zamordowanego dziecka (ok. pp. 31, 133, pp. 133, 39, 128, 92, 101).
Bardzo pospolicie słyszymy o kryciu się czartów i innych złych mocy przed gromem (m. i. — za człowieka lub pod niego). Tu i owdzie wreszcie notowano też motyw, głoszący, że złe drażni Boga wzgl. moce niebieskie (piorun itp.) nieprzyzwoitymi gestami lub słowami i wtedy właśnie grom weń bije (p. 19,p. 126, ok p. 109: w. Zabrzeż pow. N. Sącz, N od p. 96: w. Wólka pow. Brzeżany, p. 118, ok. p. 58: w. Zaborze pow. Rawa Ruska); to samo znane jest 1 poza granicami Polski (cf. np. moje: » Polesie wschodnie« 158).